Γιατί ήταν σημαντικό και καινοτόμο αυτό που έγινε στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Αχαρνών ;

ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΟ 3ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΠΟΔΟΧΗΣ

Η εκπαιδευτικός του σχολείου, Έλενα Καραγιάννη στο βήμα της εκδήλωσης 

Της Έλενας Καραγιάννη 

Γιατί ένα τυπικό ελληνικό σχολείο άνοιξε τις πόρτες του σε διαφορετικούς ανθρώπους.

Σε ανθρώπους με διαφορετικό χρώμα. Με διαφορετικά ρούχα, με διαφορετικές μουσικές.

Γιατί άνθρωποι απλοί, δάσκαλοι απλοί, μέλη μιας κοινότητας όπως όλες στην Ελλάδας της Κρίσης, επιφορτισμένη κι αυτή με όλη την προπαγάνδα και τις προκαταλήψεις, ανοίχτηκε στον κόσμο. 

Λίγο επιθετικά. Αλλά όχι επιθετικά με την έννοια του Αντίλογου.

Όσο επιθετική και αποφασιστική μπορεί να γίνει η Αγάπη και η Αποδοχή.

Η Αποδοχή που δεχθήκαμε κι εμείς σαν σχολείο ήταν καταιγιστική και ξεπέρασε τις προσδοκίες μας.

Μέχρι και τα τελευταία λεπτά πριν την έναρξη του Φεστιβάλ, άτομα και φορείς ζητούσαν με κάθε τρόπο να συμμετέχουν σε αυτό.

Χρωστάμε συνεργασία με ομάδα Ινδικής μουσικής, με ομάδες Capoeira, με ομάδα Γερμανών εικαστικών, με φίλους ψυχολόγους κ.α.

Γιατί ήταν σημαντικό και καινοτόμο αυτό που έγινε το Σάββατο 31 Μαΐου στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Αχαρνών; 

Γιατί απλά δεν είχε ξαναγίνει.

Ούτε σε ε δημόσιο αλλά ούτε και σε ιδιωτικό σχολείο.

Γιατί ένα μικρό σχολείο κινητοποίησε μια ολόκληρη “κοινωνία” ανθρώπων.

Παιδιά, γονείς, παππούδες και γιαγιάδες, μεγάλους ανθρωπιστικούς φορείς, ιερείς, ομάδες μεταναστών, κ.α.

Και πιστεύουμε και είμαστε σίγουροι δηλαδή, πως όλο αυτό σηματοδότησε μια νέα Αρχή στο πως θα πρέπει στην ΠΡΑΞΗ να οργανώνονται η διαπολιτισμική Αγωγή και η εκπαίδευση για την Ειρήνη: όχι στα πλαίσια μερικών διδακτικών ωρών αλλά ως μια κοινωνική καθολική παρέμβαση.

Ραντεβού στο επόμενο Φεστιβάλ..

(και όχι μόνο).