Της Μπαρμπιλένας Τριανταφύλλου
(μαθήτριας της Γ’ Λυκείου)
Ο άδικος θάνατος του 64
χρονου οδοκαθαριστή του Δήμου Αχαρνών Ανδρέα Μαβίδη εν ώρα εργασίας από
τροχαίο, τα ξημερώματα της Παρασκευής 2 Δεκεμβρίου, συγκλόνισε την Τοπική
Κοινωνία και προκάλεσε βαθιά θλίψη στην οικογένεια, τους συναδέλφους του αλλά
και σε όσους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν.
Για τον αδικοχαμένο Ανδρέα θα μοιραστούμε
μαζί σας, μια αληθινή ιστορία προκειμένου να μάθουν ακόμη περισσότεροι συνδημότες μας ότι επρόκειτο για έναν ξεχωριστό ΑΝΘΡΩΠΟ.
Όχι να λυπηθούν για το χαμό του αλλά
για να δουν τα πράγματα όπως τα έβλεπε καθημερινά εκείνος καθώς καθάριζε τους
δρόμους της πόλης μας: Με αισιοδοξία κι ευγνωμοσύνη!
Αφηγήτρια αυτή της ιστορίας είναι
μια καθηγήτρια - φιλόλογος του τόπου μας
(που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία της) και έτυχε να γνωρίσει τον Ανδρέα από…
μια τυχαία αγγελία!
Όπως η ίδια εξομολογήθηκε την
εμπειρία της και τη γνωριμία της με τον οδοκαθαριστή στους μαθητές της, όλα
ξεκίνησαν, όταν έχασε το αγαπημένο λευκό
κοκκοράκι της…
Όπως αφηγήθηκε στα παιδιά, η
απώλεια του οικιακού της ζώου τη στεναχώρησε ιδιαίτερα κι έτσι δίχως να χάσει
χρόνο, κόλλησε μια αγγελία σ’ έναν γειτονικό κάδο όπου και ανέγραφε «πως χάθηκε
κοκκοράκι λευκό» και φυσικά το τηλέφωνό της.
Το έκανε βέβαια, χωρίς να
τρέφει πολλές ελπίδες για την επιστροφή
του «δραπέτη» της διότι ποιος σήμερα θα
έσπευδε ν’ αναζητήσει ή έστω να παρατηρήσει ένα λευκό κοκκοράκι να
περιπλανιέται στους δρόμους των Αχαρνών;
Κι αν κάποιος
το έβλεπε, θα σπαταλούσε πολύτιμο χρόνο για να το επιστρέψει στον
ιδιοκτήτη του;
Έτσι η
καθηγήτρια ένιωσε πραγματική έκπληξη όταν ο Ανδρέας της τηλεφώνησε για να της αναφέρει πως
όχι μόνο βρήκε τον «κοπανατζή» της αλλά κι ότι είχαν αρχίσει να κάνουν χρυσή
συντροφιά στο σπίτι της οικογένειας του, όπου βρήκε φιλόξενη στέγη το ζωάκι.
Όταν ο Ανδρέας βρέθηκε στο σπίτι
του μουσαφίρη του, προκειμένου να τον παραδώσει ένιωθε ανάμεικτα συναισθήματα: Χαρά
που βρέθηκε το σπίτι του και λύπη διότι
θα τον αποχωριζόταν.
Το αστείο είναι, πως όταν χτύπησε την πόρτα της
καθηγήτριας εμφανίστηκε με το χαριτωμένο
πτηνό στον ώμο! Για να θυμάται μάλιστα την ιδιαίτερη φιλία που
ανέπτυξε με το ζωντανό, της χάρισε μια μοναδική φωτογραφία με τον κοκκοράκο ακριβώς
πάνω στον ώμο του!
Ο Ανδρέας αγαπούσε
τη ζωή: Τη δική του ,του μικρού κόκκορα, την οικογενειακή ζωή (άφησε πίσω του
τη σύζυγο και τα 5 τους παιδιά) , ακόμη και την επαγγελματική.
Αισθανόταν ευτυχής και υπερήφανος
όπως δήλωνε, για την αγάπη που δεχόταν από τον κόσμο και τους περαστικούς,
καθώς κάθε πρωί καθάρισε τους δρόμους της πόλης μας. Εκείνος προσέφερε το πολύτιμο
έργο του και η ανταμοιβή του ήταν πάνω απ΄ όλα τα χαμόγελα των περαστικών και
οι καλημέρες τους.
Αντιμετώπιζε δυσκολίες, όπως κάθε
άνθρωπος , αλλά δεν τις άφηνε να τον
πάρουν από κάτω, όπως δεν άφηνε τη βρωμιά, να «τριγυρνά» στους δρόμους της
πόλης.
Ήταν ένας άνθρωπος τίμιος, εργατικός, αξιοπρεπής,
καθαρός και γεμάτος αγάπη, για τον κόσμο που άφησε.
Και ίσως είναι μάταιο να θρηνεί
κανείς, για το θάνατο του Ανδρέα, γιατί
το δίχως άλλο βρίσκεται στον παράδεισο.
Γι’ αυτό που πρέπει να νιώσουμε
θλίψη, είναι αν αισθανόμαστε πως είμαστε
από κείνους που δεν αγαπάμε την εργασίας μας, τους ανθρώπους που βρίσκονται
γύρω μας και δεν εκτιμούσε ότι καλό μας επιφυλάσσει η ζωή … όπως και όσο ο Ανδρέας.
Και ίσως είναι ώρα, μέσα από την ανάγνωση
αυτής τη μικρής, τυχαίας, πικρής αλλά και συνάμα ανθρώπινης ιστορίας, να
κάνουμε μια νέα αρχή…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου